Ćwiczenia:

  • parskanie wargami (brr),
  • nadymanie policzków,
  • gra na grzebieniu, harmonijce ustnej,
  • mruczenie melodii,
  • długie wymawianie mmmmmmmmmm.

Przy wymowie bezdźwięcznej nie trzeba ustawiać narządów artykulacyjnych, gdyż głoski dźwięczne (z wyjątkiem m, n, r, l) mają swoje odpowiedniki dźwięczne: b – p, d – t, w – f itd. Artykulacja tych par jest identyczna, a różnica polega na dźwięczności (drganiu wiązadeł głosowych, napięciu warg i policzków). Bardzo ważne są tu ćwiczenia słuchowe w różnicowaniu głosek: dźwięcznych i bezdźwięcznych. Zaleca się lekkie pochylenie głowy ze ściągnięciem podbródka, co sprzyja zwarciu wiązadeł głosowych. Ćwiczenia rozpoczynamy od udźwięczniania głosek między samogłoskami np. aba, abo, abu, aby.